​

Ölü insanlık senfonisi bu, 

Ölü şairin son güftesi, 

Ölülerde seviyordu bir zamanlar, 

Beyaz taşa okundu bestesi. 

Karanlık yarının tablosu bu, 

Tuallerde kusan ceninler var, 

Ressamlarda kadın çizdiler ama 

Fırça darbesiyle öldü sevdalar. 

Cennetten bir köşe de son sahne bu, 

Adem’i yaratanın bir hesabı var. 

Melekler hep koruyacaktı bizi ama 

Vicdanını da sattılar; elmaları çalan çocuklar. 

Kahret, yaralar karıştı gönlüme; verilmez hesapların peşindeyiz Sabret, karalar bağlama ömrüme; dönülmez yolların izindeyiz, Ah etme, o güzel gözlerinden tek damla yaş süzülmesin, 

Biz senle iki yakayız ve bir ömür bir araya gelemeyiz. 

( Nakarat X2) 

Balçık mezarlarda cesetler var, 

Ölümsüz sebepler ferasetinde, 

Ruhlar da gezmek istiyor başı boş, 

Kalpleri yaşamın esaretinde. 

Kanında vazgeçmek tortusu var, 

Bir korkak hüzün cesaretinde, 

Öfken bu gece intihar edecek, 

Ama aklın riyakârlığın esaretinde. 

Ölüm oyununda son sahne bu, 

Habil’i öldürenin bir hesabı var, 

Şeytana satacaktık sevgimizi, 

Kabile ruhunu sattılar, cenneti yakan çocuklar. 

Kahret, yaralar karıştı gönlüme; verilmez hesapların peşindeyiz Sabret karalar bağlama ömrüme; dönülmez yolların izindeyiz, 

Ah etme o güzel gözlerinden tek damla yaş süzülmesin, 

Biz senle iki yakayız ve bir ömür bir araya gelemeyiz. (X2)