500

Geceyle dost oldum, sabahlar hep geç kaldı,
Kime güvendiysem içimde bir parça kaldı.
Aynalarda kendimi görmemek için yaşlandım,
Yüzümde gülümseme yok, yüreğimde paslandı.
Her gün başka bir darbe, ama yıkılmadım hâlâ,
Kelimeler kazıyor içimi, gözyaşım anlatmaz bana.
Güldüğüm günleri unuttum, saymadım takvimi,
Zaten hangi tarih tuttu ki bana verdiği yeminleri?

Gecelere yazdım tüm kırık düşlerimi,
Yıldızlar şahidim, unuttum her sevdiğimi.
Kalbim paramparça, ama hâlâ atan bir yer var,
Ben ölmedim, sadece insanlara biraz geç güvendim bak.

Kalemim susmaz oldu, içimle konuşuyorum,
Ne dost kaldı, ne derman, aynaya düşman oluyorum.
Annem dua eder hâlâ, "Oğlum düzelsin" diye,
Ama yolumu çizen ben değilim, bu hayat öyle değil işte.
Bir çocuğun hayaliydim, şimdi bir adamın yıkığı,
Yıllar boyu içime attım, şimdi sığmıyor kırığı.
Ağlamadım ama sustum, daha derin iz bırakır,
Kendi içimde gömülüyüm, kimse mezarımı kazmaz artık.

Gecelere yazdım tüm kırık düşlerimi,
Yıldızlar şahidim, unuttum her sevdiğimi.
Kalbim paramparça, ama hâlâ atan bir yer var,
Ben ölmedim, sadece insanlara biraz geç güvendim bak.

Sesim yankı olur gece duvarlarında,
Bir şehir sustuysa, içindeki insan ağlar aslında.
Küskünüm yıllara, çocukluğuma,
Sırf büyümek zorunda kaldım diye kırgınım babama.
Kalbimde sayısız veda var, isimsiz mezar gibi,
Sanki her seviş bir ceza, her sevgi biraz deli.
Hayat dersi değil bu, bu baştan yazılmış cinayet,
Suçlu yok belki ama mazlum çok, bu yüzden sessiz isyan hep.

Sana söyleyemediklerimi rüzgâr aldı götürdü,
Bir gün dönersen, bu sokaklar hâlâ sürgün.
Ben burada, yıkık ama dürüst bir adamım,
Yalnız kalmayı öğrendim, çünkü sabretmem gerektiğini öğretti yaradanım

Gecelere yazdım tüm kırık düşlerimi,
Yıldızlar şahidim, unuttum her sevdiğimi.
Kalbim paramparça, ama hâlâ atan bir yer var,
Ben ölmedim, sadece insanlara biraz geç güvendim bak.

Ve şimdi ben, kelimelerle sarılmış bir yarayım.
Adımı bile unutsalar fark etmez…
Çünkü bu satırlar kalır geriye,
Ve ben ölüme inat, hâlâ yazmaktayım.