1000

Yalnızlığın kıyısında uçuşan kuşlar gibi,
Tatlı sulu nehirlerin üzerinde bir beden.
Soğuktan üşüyen ayaklarının yorgunluğu,
Kaldıramıyor ağırlık dolu ruhunun yükünü.

Gittikce suya batıyor bedeni sessizce ve sakince,
Farkında olmadan ruhunun enginliklerinin.
Beden suda yok olunca ne olurmuş,
Ruhu içine çeken nehir var olmadıkca?

Yokluluğun kıyısında varoluşum bağırıyor,
Sağır ruhların duymasını bekliyor arsızca.
Duymayan biri olduktan sonra konuşmak kolay,
Duyan birini bulunca ruh suskunlaşıyor aslında.

Gözlerin enginliklerinde kaybolup yok olmak,
Ruhun derinliklerine inip mahsur kalmak,
Kafesdeki kuş gibi yalnızlığın kıyısında,
Sakin, gürültülü, sessiz, kulakbatırıcı seslerle.

Biliyorum söylenmeyen cümleleri,
Görüyorum görülmeyen enginlikleri,
Duyuyorum sıcak nefesini ağzından,
Öpüyorum sonsuzluğun kıyısındakı dudakları.

Varoluşunun kanıtı değil bedenin,
Kolların, ayakların, parmakların,gözlerin.
Ruhu öldürüp toprağa gömen bedende,
Varoluşunun kanıtı değil sözlerin.

Arasam da bulsam ruhumun ıssız köşelerini,
Oturup konuşsam onunla dertlerimi,
Elimi dokundurup renksiz silüetine,
Sorsam da canının sıkkınlığını.

Cevaplasa bana ruhum sorularımın cevaplarını,
Yaşasam mutlu ve düşünmeden ömrümün son anlarını.
Dokunsam bedenime yalnızlığın kıyısında,
Nehirin üstünde uçuşan kuşlar gibi.
Bir mahsur gibi yalnızlığın kıyısında,
Bir çocuk gibi yalnızlığın kıyısında.