30000

Kıta 1:

Son bir bakışın gölgesinde kırıldı duvarlar,
Sözlerin düştü geceye, yitik umutların arasına.
Adımların uzaklaştı göğsümde yankılanan,
Her çığlığın suskun kaldı sessizlik koridorunda.
Gözlerimde biriken yağmurun izleri,
Sensiz sabahlara yüklendi ayrılığın ağırlığı.

Nakarat:

Bu veda ağır, kül etti hayalleri,
Kalbim paramparça, tenhalıkta esir.
Sessiz veda düşer en derin yarama,
Çaresiz kaldım, söner mi bu izler?

Kıta 2:

Rüzgâr savurur adını boş kaldırımlara,
Sensiz her nefesimde eksik bir şarkı çalar.
Yarım kalmış sözler boğazımda düğümlenir,
Titreyen ellerimde kaybolur ellerin sıcaklığı.
Ayrılık düşer gönlüme buz gibi,
Isımaz bir daha bu yürek sensizliğe.

Nakarat:

Bu veda ağır, kül etti hayalleri,
Kalbim paramparça, tenhalıkta esir.
Sessiz veda düşer en derin yarama,
Çaresiz kaldım, söner mi bu izler?

Köprü:

Zaman geçse de silmeyecek izleri,
Yıldızlar söner mi senin yokluğunda?
Bir umut mu kaldı yitik hatıralarda,
Neyleyim bu yalnızlığı, sensiz anılarda?

Nakarat:

Bu veda ağır, kül etti hayalleri,
Kalbim paramparça, tenhalıkta esir.
Sessiz veda düşer en derin yarama,
Çaresiz kaldım, söner mi bu izler?