5000

Tüm tutulmalarıma rağmen 

Düştüm yine en dipsiz yalnızlıklara 

Gelenler çok,malum kapım açık... 

Öğrenirler gerçek özümü, 

Sonra bulamam etrafımda kimseleri... 

Sadece gitmekle kalsalar keşke! 

Her gidene bi parçamı vermekten 

Bana bi ben kalmadı... 

Son nefeslerimdeyim şimdi, 

Belki sabaha çıkmam,belki akşama... 

Ansızın gelecek Ayrılık.! 

Ve yine akşamla beraberinde 

Yalnızlık... 

Açmış kollarını,hafifte gülümseyerek, 

Beni bekliyorlar... 

Tabi geleceğimden eminler yaa... 

Ama bi gün gelemeyeceğim! 

Açılan o boş kollara... 

Ebediyen şu çürümüş bedenden, 

Canımı söküp gideceğim... 

Bilmediğim,görmediğim diyarlara... 

Yalnızlık o boş kollarını doldurur elbet, 

Ha bi eksik,ha bi fazla 

Yalnızlığa meyil çok nasıl olsa... 

Aslında kimse yalnız kalmak istemez özünde 

Tüm sorun yine insanın kendisinde 

Yüreklerde kötü niyet beslenince 

Kusar mecburen iyi niyetin üzerine 

İşte 

Yalnızlıklar böyle başlar sessizce... 

Kötüden tiksinmektir bu kaçış...! 

O açılan yalnızlığın kolları 

Bu yüzden hiç boş kalmayacak... 

Kötü niyetler meyildir 

Yalnızlığı besler besler besler...

 Ve; 

İyi niyetler mecburdur, 

Yalnız kalmaya... 

Şartlar 

Onu gerektiriyordur, 

Çoğu zaman yaşamında...