Geceler çöker içime nefes alamaz bu şehir
Derdimi yazdım deftere kalem elimde eğilir
Kimse görmez içimdeki savaş her gün yenilir
Hayat vurur tokadını yüzüm betona gerilir

Kurduğum hayallerim sabah olunca kül olur
Düşsem de yine kalkarım karakterimde güç olur
Dost dediğim üç beş kişi gerisi hep boş olur
Çıkarı biten yüz çevirir sırtımdaki taş olur

Umudum saklı içimde zamanla pas tutuyor
Her adım yeni bir yara kalbimde iz bırakıyor
Kader önüme taş dizer ayağım kan akıyor
Göğsümü gerip direndim dibe vursam kalkıyor

Bu hayat bana hep küsken ben ona alıştım ya
Her darbeyi yedim ama ayakta durdum yine
Karanlık içimde durur ben onunla barıştım ya
Yıkılmam kolay değildir yoktan var oldum yine

Ne zaman güven duysam yüzüme çarptı ihanet
Aynaya baktım gerçek önümde durdu dirayet
Kalbimi yıllar önce gömdüm sessiz bir nihayet
Duygular buz keser şimdi çöker üstüme hıyanet

Her günüm ayrı bir savaş kimse bilmez bu yükü
Dost sandıklarım bile saklar içimdeki öfkemi
Kader bekler köşe başı çöküp basar gölgemi
Ama ölmedim dimdik durur yumruğumun gerçeği

Yaşarım karanlıkta güneşim doğmaz
Işıklar geceme (geceme) vurmaz
Karanlığın esiriyim ben
zifiri karanlığın kendisiyim ben
Yalnızlığın acıların müptelasıyım dünden
Vaz geçtim çoktan her şeyden (daha önce,de senden)

Kalabalıklar içindeki yalnızlığım ben
Aydınlıkların içinde karanlığım ben
Olmayan hayatımı yaşama çalışan ben