​

Bir kalp ağrısı aga bu onun yarası 

Ellerimi bıraktığı sokakların acısı 

Bu şarkı hâlâ seven bir adamın şarkısı 

Ve bu şarkıyı ellerimi bırakan duyar mı 

Hayır duymasın çünkü artık istemiyorum 

Onunla büyüdüğüm sokaklardan geçmiyorum 

Sesini duymuyorum kokusunu bile almıyorum 

O yalvarsa bile ben artık geri dönmüyorum 

Papatya devri bitti taç yapılmaz saçlarına 

Yazılan şarkılar silindi dinlenmez bir daha 

Yazılan hiçbir şarkı artık çıkmaz sabaha 

Yazılan şarkılardan bile haberin olmadı asla 

Ben alıştım usta sokaklarda sabahlamaya 

Beraber büyüdüğümüz yerlerde yas tutmaya 

Bir dumandan sonra hayallere dalmaya 

Kafam ayıldıktan sonra ismini bile anmamaya 

Oysa çok severdi hani şimdi nerde gölgesi 

Kirpik sayısını bile unuttu bu adamın kendisi 

Kafasını şarkılarına yorup yazdı bütün geçmişi 

Ve geçmişle birlikte gömdü bütün herşeyi 

Gömülen o kadar çok şey varki inan sayamam 

Seninle buluşup o mezarı tekrar kazamam 

Yaşanan o kadar acıyı tekrar yaşayamam 

Sana ilk günkü gibi şefkatle kollarımı açamam 

Bendim her defasında her zerreni kaybeden 

Ellerimden gittiğin günden beri yolunu gözleyen 

Yürüdüğümüz sokakları karış karış ezberleyen 

Belki görürüm diyerek bendim didik didik eden 

Fakat hiçbir şekilde rastlayamadım izine 

Güneşli günde bile hasret kaldım gölgene 

Ellerimi tut hadi şimdi dönelim geçmişe 

Tekrardan kavgalar edip düşelim dillere